Begin 2017 bezocht ik een presentatie van Riccardo Marini. Marini is een medewerker van Jan Gehl, de Deense architect die als persoonlijke missie heeft om mensen centraal te stellen bij stedelijke ontwikkeling. Anders gezegd, om van een stad het paradijs op aarde te maken. Die benadering is heel inspirerend en vindt steeds meer gehoor.
De week daarvoor moest ik toevallig in Parkstad zijn. Kerkrade, was mij gezegd, maar dat gevoel had ik er niet bij. De school van mijn jongste dochter had bedacht dat het wel leuk zou zijn om te gaan bowlen. Bowlen kan niet meer in Maastricht en het is nu volstrekt normaal dat ouders de kinderen naar de Leisure Dome in Parkstad rijden en dat ouders kinderen bij de Leisure Dome ophalen. Zonder auto is bowlen tegenwoordig geen serieuze optie voor een uitje, die Leisure Dome ligt kilometers ver van de stations en de stadscentra.
Op Google Maps vond ik de bestemming ergens bij het Roda Stadion en daar kun je vlot heen rijden. Het gebied wordt ook de Rodaboulevard genoemd. Ik dacht, daar zie ik de Leisure Dome vanavond wel liggen. Echter, eenmaal daar bleek ik me op een gigantisch bedrijventerrein te bevinden: enorme parkeerplaatsen, parkeerplaatsen en parkeerplaatsen, omgeven door grote bedrijfspanden, bedrijfspanden en bedrijfspanden. De hel op aarde…
Kies een van de 7 parkeerterreinen. Maar waar is de boulevard?
De rondweg volgend vroeg ik me af bij welk neonlicht ik zou moeten zijn, maar zo kwam ik aan de rand van het gebied uit waar ik op een naargeestig donkere plek keerde en terugreed. Nu keek ik tegen de neonreclames van Leisure Dome aan en vond tussen een paar duizend auto’s nog vrije parkeerplaatsen. Ik moet toegeven, de zondaars in de hel waren bijzonder begripvol voor elkaar en lieten uitgestapte automobilisten voorgaan. De kinderen waren zelfs volmaakt tevreden. Gehl en Marini hebben hun ogen nog niet geopend.
Onbenutte fietspotentie en veel ruimte voor verbetering in Parkstad Limburg.
